“Атанын бу ајлыг тәләбатыны мән өдәјирәм. Амма ҝәлән ајдан етибарән сән өзүн вермәлисән.”
Нәгл олунур: Пејғәмбәрин (с) заманында касыб бир киши јашајырмыш. Бу кишинин варлы бир оғлу вар иди ки, әсла атасына әл тутмазды.
Бир ҝүн бу касыб киши Пејғәмбәрин (с) һүзурунда өз өвладындан ҝилејләниб деди:
Еј Рәсуләллаһ! Мән чох касыбам. Амма оғлумун вар-дөвләти башындан ашса да мәнә һеч бир хејри јохдур. Чүнки о мадди ҹәһәтдән азаҹыг да олсун мәнә јардым етмир.
Пејғәмбәр (с) кишинин оғлуну чағырыб деди: Нијә атана әл тутмурсан? Нәјә ҝөрә онун јемәк вә ҝејимини тәмин етмирсән? Арвад-ушағынын нәфәгәси (ҝүндәлик хәрҹләри) кими, атанын да нәфәгәси сәнә ваҹибдир. Ҝәрәк имканын олдуғу гәдәр атанын ҝүндәлик хәрҹини өдәјәсән.
Сонра әлавә едиб деди: “Атанын бу ајлыг тәләбатыны мән өдәјирәм. Амма ҝәлән ајдан етибарән сән өзүн вермәлисән.”
Пејғәмбәр (с) бир мигдар хурма, буғда вә диҝәр әрзаг мәһсулларындан кишијә вериб јола салды.
Беләликлә, ај сона јетди. Пејғәмбәрин (с) касыб кишијә вердији азугә артыг битмишди. Кишинин оғлундан да бир хәбәр чыхмады. О, Пејғәмбәрин (с) тапшырығыны әһәмијјәтсиз сајараг, атасына хәрҹлик вермәди. Заваллы киши Пејғәмбәрин (с) јанына ҝедиб шикајәтләнди:
Ја Рәсуләллаһ! Оғлум һәлә дә мәнә хәрҹлик вермир. Мәним јемәјә вә ҝејмәјә бир шејим јохдур.” Пејғәмбәр (с) һәмин кишинин оғлуну чағырыб атасына хәрҹлик вермәдијинин сәбәбини сорушду. Оғлан деди:
“Ја Рәсуләллаһ! Мәним һеч нәјим јохдур. Атам јаландан дејир ки, мән вар-дөвләт саһибијәм. Һәтта мән арвад-ушағымын да хәрҹини тәмин едә билмирәм.
Пејғәмбәр (с) бујурду: “Атан јалан демир, бу сәнсән ки, јалан дејирсән. Буну да бил ки, ахшам олмамыш сән атандан да фәгир олуб пис ҝүнә галаҹагсан.”
Ахшамын дүшмәсинә һәлә галырды. Оғланын гоншулары гапыны дөјүб дедиләр: Сәнин хурма вә буғда анбарларындан галхан үфунәт ији бизи нараһат едир. Чүнки хурмалар гурд басмыш вә буғдалар да кифләнмишдир. Анбардакы ијләнмиш мәһсулуну апар шәһәрдән кәнарда басдыр.”
Ҹаван оғлан анбарларын гапысыны ачанда доғрудан да хурма вә буғдаларын ијләндијини ҝөрдү. Әлаҹсыз галыб анбардакы хараб олмуш мәһсулу шәһәрдән кәнара дашытдырмаг үчүн бир нечә һамбал тутду. Һамбалларын зәһмәт һаггыны вермәк үчүн сандыгчаны ачанда орадакы пулларын дәмир парчасына дөндүјүнү ҝөрдү. Оғлан һамбаллара деди: “Сандыгчанын ичиндә пул јохдур. Мән сизин зәһмәт һаггынызы өдәјә билмәјәҹәјәм.
Һамбаллар буну ешидәндә ону о ки, вар дөјдүләр. Она ләнәт дејә-дејә чыхыб ҝетдиләр.
Пејғәмбәр (с) бу хәбәри ешидәндә бујурду:
“Бүтүн бунлар оғланын атасына–“Атам јалан дејир, мәним һеч нәјим јохдур”–демәсинин нәтиҹәсидир.
