Аллаһ сәни вәһшәтә саланлара раһатлыг, сәни горхуданлара әмин-аманлыг вермәз
Һәр ишдә вә һадисәдә дәјанәт вә мөһкәмлик гәләбәнин ән әсас шәртләриндән, мүвәффәгијјәтин ҝүҹлү амилләриндәндир. Иҹтимаи-сијаси һәјат һадисәләриндә сәбир ҹиловуну әлиндән бураханлар, нәинки гәләбәнин мәгсәдләринә вә немәтләринә чатмагдан мәһрум олурлар, ејни заманда бәзән һәм өзләри, һәм дә ҹәмијјәт үчүн чәтинликләр вә фаҹиәләр төрәдирләр.
Дәрс програмынын әзијјәтләринә дөзмәјән шаҝирд фәзиләтин вә камалын парлаг чөһрәсини әсла ҝөрә, әһримәнин ҹәһаләт чәнҝәлиндән гача билмәјәҹәкдир.
Өз дининин, милләтинин вә мәктәбинин мүдафиәси јолунда дүшмән гаршысында сабитгәдәм олмајан әсҝәр нәинки гәләбәнин шаһиди олмајаҹагдыр, һәтта, ола билсин ки, милләтини мәһв олмаға вә зилләтә сүрүкләјәҹәкдир. Инсан ҹәмијјәтинин узун сијаси-иҹтимаи мүбаризәләри ҝедишиндә о груп адамлар галиб ҝәлмишләр ки, чәтин, аҹы һадисәләр мүгабилиндә сәбир ҹиловуну әлдән вермәмиш вә дағ кими сабит вә тәрпәнмәз галмышлар, һәрчәнд бәзән бу мәсәләләрдә “јанмышлар” чөлләрдә, зинданларда, сүрҝүнләрдә вә ја ишҝәнҹәләр алтында ҹанларыны тапшырмышлар, анҹаг өз ҹәмијјәтләринин инкишафында елә бир үлҝү, шәһадәт вә гәһрәманлыг нүмунәси ҝөстәрмишләр ки, ҝәләҹәк нәсилләр өз абырлы һәјатында онлара истинад етмишләр. Ингилабчы вә азаддүшүнҹәли, әгидәси вә идејасы јолунда мисилсиз мөһкәмлији вә дәјанәти олан Әбузәр, һәмишә өз дөврүнүн фәсадчы һакимијјәтинә гаршы етираз едирди, онун јохсулларын малларыны гарәт јолу илә әлләриндән алмасына манечилик төрәдирди. Буна ҝөрә дөврүн хәлифәси гарәтчиләрин тәкиди илә Әбузәри Мәдинәдән “Рәбәзә” адлы сәһраја сүрҝүн етдирди, нәһајәт о, чөлләрдә азадлыг севәнләрин нәзәриндән узаг, өз мәшәггәт долу һәјатыны баша вурду. Мәдинәнин һакими Мәрван онун кими дүз данышан адам ҝөрмәдијиндән, халга Әбузәрин ардынҹа ҝетмәји гадаған еләмишди. Бир адамын ҹүрәти јох иди ки, Әбузәрлә бир аддым атсын. Амма мәзлум тәрәфдары вә залымын дүшмәни олан Пејғәмбәр ханәданы, һакимин бу бошбоғазлығына етина етмәмиш, Мәдинә шәһәриндән кәнарда өзүнү Пејғәмбәрин һәгиги достуна чатдырмыш, ону өз ағушуна алмыш вә ҝөз јашы ахытмышды.
Һәзрәт Әлијјибни Әби Талиб вә Имам Һәсән (әлејһимәссалам), Әбузәрин ширин сөзләринә көнүл верди, лакин шәһидләрин сәрвәринин гәһрәманлыға чағыран сөзләри Әбузәрин гәлбиндә елә дәрин бир раһатлыг јаратды вә ону елә гәтијјәтли етди ки, өмрүнүн ахырына гәдәр зүлмә гаршы мүбаризәдән әл чәкмәди вә бүтүн варлығыны бу јолда гојду.
Һәр һалда Һүсејн (ә), зөвҹәсинин вә өвладынын әлиндән тутараг намәлум бир талејә доғру ҝедәндә ингилабчы Әбузәрә белә деди:
“Еј Һүсејнин әзиз әмиси, һәгигәтән Аллаһ елә бөјүк вә гадирдир ки, намүнасиб вәзијјәти дәјишә биләр, наүмид олмаг лазым дејил, чүнки, О, һәр ҝүн бир вәзијјәт јардадыр вә нәгшә чәкир.
Мүхалиф дәстә өз дүнјасыны сәндән әсирҝәсә дә, анҹаг сән онлары өзүнүн уҹа дининдән вә фикирләриндән мәһрум етдин, онларын сәнә олан еһтијаҹы һәр еһтијаҹдан даһа чохдур, сән исә онларын дүнјасына үмумијјәтлә мөһтаҹ дејилсән. Инди бөјүк Аллаһдан сәбир вә гәләбә истә, тамаһ вә нараһатлыгдан Она пәнаһ апар, чүнки, сәбир вә дөзүм диндарлығын зәрури үнсүрү вә бөјүклүк нишанәсидир. Гәзәб вә тамаһ нә ҝүндүзү (өз вахтындан) тез ҝәтирәр, нә дә инсанын әҹәлинин ҝеҹикмәсинә тәсир ҝөстәрәр.
Аллаһ сәни вәһшәтә саланлара раһатлыг, сәни горхуданлара әмин-аманлыг вермәз. Аллаһа анд олсун, әҝәр сән онларын дүнјасыны истәсәјдин, дедикләрини гәбул етсәјдин, һөкмән сәнә әмин-аманлыг верәрдиләр, әҝәр онларын рәфтарыны бәјәнсәјдин, сәни севәрдиләр.” (“Гүрәрүл-һикәм”, сәһ.188)
Имам Һүсејнин (әлејһиссалам) бу ҹазибәли сөзләри ингилабчы Әбузәри даһа чох ингилабчы, даһа мөһкәм етди, чөрәјини һәр ҝүнүн тәләбинә әсасән јемәди вә һәр ан бир шәкилә дүшмәди, азад сурәтдә јашады, дүнјадан тәнһа ҝетди, тәнһа дәфн олунду вә гијамәт ҝүнү дә бир сәфдә тәнһа олаҹагдыр.
