Мүгәддәс ислам дининдә бу мәсәләјә хүсуси диггәт јетирилир. Белә ки, Аллаһа ибадәтдән сонра ата-анаја јахшылыг һәр бир инсанын үзәринә дүшән ән үмдә вәзифәләрдән бири сајылыр. Исра сурәсинин 23-25-ҹи ајәләриндә бу һагда дејилир:
«Рәббин јалныз Она ибадәт етмәји вә валидејнләрә јахшылыг етмәји [онлара јахшы бахыб, ҝөзәл давранмағы] бујурмушдур. Әҝәр онларын бири вә ја һәр икиси сәнин јанында [јашајыб] гоҹалығын ән дүшҝүн чағына јетәрсә, онлара: «Уф!»—белә демә, үстләринә гышгырыб аҹы сөз сөјләмә. Онларла хош даныш!
Онларын һәр икисинә аҹыјараг мәрһәмәт ганадынын алтына алыб: «Пәрвәрдиҝара! Онлар мәни көрпәлијимдән [нәвазишлә] тәрбијә едиб бәсләдикләри кими, Сәндә онлара рәһм ет!» -де.Рәббиниз үрәкләриниздә оланлары [гәлбләринизин сирләрини] ән јахшы биләндир. Әҝәр әмәли салеһ олсаныз [ата-ананыза билмәдән етдијиниз писликдән пешман олуб төвбә етсәниз вә бундан сонра онларла јахшы даврансаныз, билин ки] Рәббиниз, һәгигәтән, төвбәкарлары бағышлајандыр!»
Ҝөрүндүјү кими Аллаһ-таала инсанлары ибадәтә әмр етдикдән сонра дәрһал онлара ата-анаја јахшылыг етмәји төвсијә едир. Имам Садиг (ә) ајәнин изаһында бујурур:
«Јахшылыг вә хејирхаһлыг бундан ибарәтдир ки, онларла [валидејнләрлә] хош рәфтар етмиш оласан.
Онлара о гәдәр диггәт јетирмәлисән ки, еһтијаҹ дујдуглары шејләри онлар истәмәздән әввәл дәрк едиб онларын ихтијарына гојмалысан».
Һәдисләрдән бириндә дејилир:
«Пејғәмбәрдән (с) ата-ананын өвладын үзәриндә һансы һүгуга малик олдуғу һагда сорушдугда:
Онлар сәнин һәм ҹәннәтин, һәм дә ҹәһәннәминдирләр». (Әт-тәрғиб вәт-тәрһиб, 3-ҹү ҹилд сәһ-316.)
Јәни, инсанын ҹәннәт вә ҹәһәннәмә ҝетмәси валидејнләринә ҝөстәрдикләри гајғыдан асылыдыр.
Пејғәмбәрдән (с) бу мәзмунда нәгл олунмуш башга бир рәвајәтдә дејилир:
«Ҹәннәт аналарын ајаглары алтындадыр». (Јәни, ҹәннәтә аналара лајигинҹә гајғы ҝөстәрмәклә наил олун).
Башга сөзлә десәк, өвладлар өз үзәринә дүшән борҹларыны јеринә јетирмәли вә лајигинҹә аналарын һагларыны өдәмәлидирләр.
Башга бир рәвајәтдә ҹәннәтин валидејнләрин ајаглары алтында олдуғу ҝөстәрилир. Јәни, инсан ҹәннәтә наил олмаг үчүн ата-ананын гаршысында өз өвладлыг борҹуну лајигинҹә јеринә јетирмәлидир.
İмам Сәҹҹаддан (ә) «Һүгуг рисаләси» ады илә нәгл олунмуш мәшһур бир рәвајәтдә дејилир:
«Үзәринә дүшән ән башлыҹа вәзифә ананын, сонра атанын, сонра да өвладларынын һаггыны өдәмәкдир». (Биһарул-әнвар, 74-ҹү ҹилд, сәһ-3.)
Һәдисин давамында имам Сәҹҹад (ә) ананын һаггынын өдәнилмәсинин әһәмијјәти барәдә бујурур:
«Ананын сәнин үзәриндә олан һаггы һәр шејдән бөјүкдүр. О, кимсәнин нәвазиш етмәси мүмкүн олмајан бир јердә сәни нәвазиш етмиш вә кимсәнин јемәк вермәси мүмкүн олмајан бир јердә өз ҹаны вә ганы илә гидаландырмышдыр. Бил ки, о, сәни ҝөзү, гулағы, әл-ајағы, дәриси вә бир сөзлә бүтүн варлығы илә горумуш, дүнјаја ҝәлдијин вахтадәк ағры вә чәтинликләрә дөзүб, сәбр вә тәмкинлә кешијиндә дурмушдур. Өзү аҹ олса да сәни дојурмуш, сусуз олса да сәнә су вермиш, јары чылпаг олса да сәни ҝејиндирмиш, гызмар ҝүнәшин алтында дурса да өз бәдәнини сәнин үчүн көлҝә етмиш, ҝеҹәләри јатмајыб сәнин ширин јухуја далмағын үчүн әзаб-әзијјәтләрә дөзмүшдүр. Унутма ки, ана бәтни сәнин илк евин, гуҹағы илк бешијин, синәси гидан, бәдәни исә сипәрин олмушдур. Ағры вә чәтинликләри узаглашдырмаг үчүн сәнә ҝөрә истијә-сојуға дөзмәли олмушдур. Елә исә онун гәдрини бил вә лајигинҹә һаггыны өдә. Вә јадында сахла ки, онун һаггыны јалныз Аллаһын көмәји илә өдәјә биләрсән». (Биһарул-әнвар, 74-ҹү ҹилд, фәсил-1.)
Сонра имам Сәҹҹад (ә) өвладын атанын гаршысында өз борҹуну неҹә өдәмәси һагда бујурур:
«Бил ки, атан сәнин көк вә ҝөвдән, сәнсә онун будағысан; О олмасајды сән дә олмаздын; Сәндә олан бүтүн ҝөзәл хүсусијјәтләрин көкү вә мәншәји атандыр. Елә исә бүтүн бу немәтләрин гаршысында онун лајигинҹә гәдрини бил вә Аллаһа шүкр вә сәна ет». (Биһарул-әнвар, 74-ҹү ҹилд, сәһ-6.)
