Әбу Сәлт имам Рзанын (ә) вәфалы достларындан иди. О, имам Рзанын (ә) вәсијјәтинә ујғун олараг һәзрәтин дәфниндән сонра бир сыра дуа вә зикрләр охуду. Бирдән имамын гәбриндә су заһир олду вә онун ичәрисиндә кичик балыглар ҝөрүндү. Даһа сонра бир бөјүк балыг ҝәләрәк, бүтүн кичик балыглары једи вә өзү дә ҝөздән итди. Әбу Сәлт јенидән дуа вә зикрләри охуду. Бу дәфә су гәбрдә тамамилә јоха чыхды.
Мәмун вә онун вәзири бу һадисәни өз ҝөзләри илә ҝөрдүләр. Вәзир Мәмуна деди: Бу һадисәнин јозуму одур ки, сәнин өмрүн бу кичик балыглар кими гысадыр вә тезликлә бөјүк балыг сәни һәлак едәҹәк.
Дәфн мәрасиминдән сонра чох горхмуш Мәмун, Әбу Сәлтә деди: Охудуғун о дуа вә зикрләр нә иди? Онлары мәнә өјрәт.
Əбу Сәлт деди: Анд олсун Аллаһа ки, о кәлмәләри елә һәмин вахт унутдум.
Мәмун чох нараһат олду вә һиддәтләнди. О, Әбу Сәлтин зиндана салынмасыны әмр етди.
Əбу Сәлт дејир: Бир ил иди ки, Хорасанда зинданда идим. Бир ҝүн үрәјим чох дарыхды. Ҝеҹәни нараһатлыгдан јата билмәдим вә сәһәрә кими ибадәтлә мәшғул олдум. Аллаһы Мәһәммәд (с) вә онун әһли-бејтинә (ә) анд вердим ки, мәни зиндандан хилас етсин.
Етдијим дуа битмәмишди ки, бирдән имам Ҹавад (ә) зиндана ҝәлди вә мәнә бујурду: “Еј Әбу Сәлт! Дарыхмысан?” Дедим: Бәли! Бу вахт имам Ҹавад (ә) мүбарәк әлини мәним әлләримә вә ајагларыма бағланмыш зәнҹирләрә вурду. Зәнҹирләр ачылды вә һәзрәт мәним әлимдән тутараг зиндан ҝөзәтчисинин ҝөзү өнүндә бајыра чыхарды. Ҝөзәтчинин мәнә бир сөз демәјә, јахуд мәним зиндандан чөлә чыхмағымын гаршысыны алмаға ҹүрәти чатмады. Беләликлә, зиндандан хилас олдум.
