“Рәббин јалныз Она ибадәт етмәји вә валидејнләрә јахшылыг етмәји (онлара јахшы ҝөзлә бахыб ҝөзәл давранмағы) бујурмушдур. Әҝәр онларын бири вә ја һәр икиси сәнин јанында (јашајыб) гоҹалығын ән дүшкүн чағына јетәрсә, онлара: “Уф!” белә демә, үст-ләринә гышгырыб аҹы сөз сөјләмә. Онларла хош даныш. Онларын һәр икисинә аҹыјараг мәрһәмәт ганадынын алтына алыб “Еј Рәббим! Онлар мәни көрпәлијимдән (нәвазишлә) тәрбијә едиб бәсләдикләри кими, Сән дә онлара рәһм ет!”–де. Рәбибниз үрәк-ләриниздә оланлары (гәлбләринизин сиррини) ән јахшы биләндир. Әҝәр әмәлисалеһ олсаныз (ата-ананыза билмәдән етдијиниз писликдән пешман олуб төвбә етсәниз вә бундан сонра онларла јахшы дав-рансаныз (билин ки,) Рәбибниз, һәгигәтән, төвбә-карлары бағышлајандыр!” (“Исра”, 23, 25.)
Белә дејирләр ки, мәшһур Бакы милјончусу Һаҹы Зејналабдин Тағыјевин һәјатындакы әсаслы дөнүшүн илк тәканвериҹи нөгтәси атасынын онун һаггында етдији хејир-дуасы олмушдур: Бөјүк бир аиләјә башчылыг едән Тағыјев (Зејналабдинин атасы) хәстәләниб јатаға дүшүр вә ишә чыха билмир. Аиләдә балаҹа Зејналабдиндән башга киши хејлағы олмадығы үчүн ата Тағыјевин сон үмиди Зејналабдинә галыр. Зејналабдин атасына үрәк-дирәк вериб ону нараһат олмаға гојмур. О ҝүндән ишә атасынын јеринә Зејналабдин ҝедир.
Ағыр иншаат ишләри бөјүк физики ҝүҹ тәләб етмәсинә бахмајараг, Зејналабдин ишин өһдәсиндән ҝәлир. Илк газанҹыны евә ҝәтирән Зејналабдин ахшам сүфрә башында әјләшәркән атасы онун габарлы әлләрини ҝөрүб бир анлыға гәлби сыныр, көврәлир; әлләрини ҝөјә галдырыб Аллаһа дуа етмәјә башлајыр. Сүфрә әтрафында отурмуш Зејналабдинин кичик баҹыларына дејир ки, мән дуа етдикҹә сиз дә “амин” дејин. Атасынын бу дуасындан сонра хејир-бәрәкәт гапылары Зејналабдинин үзүнә ачылмыш олур.
Аилә, өвладлардан вә ата-анадан тәшкил олмуш елә бир мүрәккәб гурулушдур ки, онун сүтунлары мәһәббәт вә сәмимијјәт үзәриндә дајанмышдыр: Өвлад валидејнләринин хидмәтиндәдир, онлар исә өвладларынын дуачысыдырлар. Бу минвалла онларын өмрү сона јетир вә өвлад әдәб-әрканла, Аллаһдан рәһмәт диләмәклә онлары торпаға тапшырыр. Чох кечмир өзләри дә ата вә ја ана олурлар, бир дә ајылыб ҝөрүрләр ки, онлар да гоҹалмышлар. Онлар өз валидејнләри илә неҹә давранмышларса онларла да беләҹә давранылыр.
Әкилмиши јејирик, әкирик ки, јесинләр.
Дүнја әкин јеридир, бичәнәји билсинләр.
Амма, чох тәәссүф ки, инсанларын бәзиси валидејн кими бөјүк немәтин гәдрини билмир, нанкор чыхырлар. Хүсусилә дә аздырыҹы, јабанчы мәдәнијјәтләрин һавасына ујмуш шәхсләр һәр шејә өз худибнликләри, мәнфәәтләри чәрчивәсиндә јанашырлар. Белә инсанлар үчүн һәр бир шеј онлары мәнфәәтә чатдыран васитәдир. Һәтта валидејнләринә дә игтисади ҝөзлә бахырлар. Нә гәдәр ки, ата-аналарынын әлләриндән бир иш ҝәлир, мадди көмәкләри дәјир онларын башына доланырлар. Амма елә ки, ишдән дүшдүләр вә ја хәстәләндиләр, гоҹалыб “артыг бир јүкә” чеврилдиләр, бу заман артыг һәр јолла бу бездириҹи јүкдән хилас олмаға чалышырлар. Елә нанәҹиб өвладлар да олур ки, һәтта ата-аналары өлдүкдән сонра да онларын бәдән үзвләрини сатыб газанҹ әлдә етмәк истәјирләр. Нә гәдәр ки, валидејн ишә јарајыр сағмал инәк кими сағыб ганыны сорурлар, елә ки, ишә јарамады, ән јахшы һалда апарыб гоҹалар евинә атыр, бир јолла башларындан едирләр.
Ахы, бу ата-ана бир өмүр ҹаныны өвлад јолунда чүрүтмүш, варыны-јохуну онун јолунда сәрф етмишдир. Инди ки, гоҹалмышлар, әлләри бир иш тутмур дејә тәһгирми олунмалыдырлар?! Көмәјә еһтијаҹы олан бу гоҹалары үмидсиз гојмаг нә гәдәр инсафсызлыгдыр?!
