Әҝәр кафир валидејнин дә инсан гаршысында һаггы варса, имамәт вә вилајәт мәгамына малик, инсанларын тәлим-тәрбијәсини өһдәсинә ҝөтүрмүш, дүнја вә ахирәтдә гуртулуш ҝәмиси олан Әһли-бејтин (ә) һаггы шүбһә доғурмамалыдыр. Инсанларын хошбәхтлији онларын Әһли-бејтә (ә) нә дәрәҹәдә бағлы олмасындадыр. Бүтүн бунлар онларын бөјүк мәгамындан данышыр. Ҝөрән Әһли-бејтин варлыг немәтинә ҝөрә неҹә шүкүр етмәлијик?
Һеч шүбһәсиз, илаһи һаглардан сонра Әһли-бејтин (ә) һаглары ҝәлир. Һәр нәдән өнҹә бу һаглары јеринә јетирмәк лазымдыр. Илкин һагг будур ки, инсан Әһли-бејти танымаг истигамәтиндә аддым атсын. Мәһәббәт танышлыгдан сонра јараныр. Һәр биримиз ниҹат ҝәмиси олараг онларын әмрләринә табе олмалыјыг. Јетәрли итаәт әсил шүкүрдүр.
Һәзрәт Пејғәмбәр (с) бујурур: “Мән вә Әли бу үммәтин аталарыјыг.” (“Үјуни-әхбарур-Риза”, 2-85, баб 22, һәдис 29)
Мүһүм шиә тәфсирләриндә вә диҝәр рәвајәт китабларында “Бәгәрә” сурәсинин 21-ҹи ајәси илә бағлы дејилир: Аллаһа сизә тапшырдығы кими ҹаваб верин. Инанын ки, ондан савајы мәбуд јохдур, Аллаһ шәриксиз вә охшарсыздыр, ситәм гылмајан әдаләт саһибидир, бағышлајанларын бағышлајаныдыр, тәләскәнликдән узаг сәбр саһибидир, јалныз һикмәт әсасында иш ҝөрүр. Инанын ки, Мәһәммәд онун бәндәси вә елчисидир, онун Әһли-бејти (ә) бүтүн пејғәмбәр Әһли-бејтләриндән үстүндүр. Инанын ки, Пејғәмбәрдән (с) сонра Әһли-бејтин (ә) ән үстүн нүмајәндәси Әлидир (ә), Мәһәммәд сәһабәләри ән үстүн сәһабәләр, Мәһәммәд үммәти ән үстүн үммәтдир. (“Тәвилул-ајатуз-заһирә”, 44)
Әһли-бејт (ә) әһли-бејтләрин үстүнү, Әли (ә) фәрдләрин өнҹүлүдүр. Демәк, халг онларын һагларыны јеринә јетирмәјә борҹлудур. Бу һаглар бүтүн һаглардан өнәмлидир. “Рәббинизә ибадәт един” ајәси илә бағлы дејилир: “Пејғәмбәр (с) вә Әлини (ә) әзиз тутмагла Аллаһа ибадәт едилир. (“Тәфсирул-имамул-Әскәри”, 139, һәдис 70; “Биһарул-әнвар”, 38-69, баб 59, һәдис 6)
Пејғәмбәр (с) вә Әлини (ә) әзиз тутмаг дедикдә, һеч шүбһәсиз, онлара итаәт вә игтида нәзәрдә тутулур. Аллаһ-тәала Гуранда бујурур: “Пејғәмбәрә итаәт едән әслиндә Аллаһа итаәт етмишдир...” (“Ниса”, 80) Диҝәр бир ајәдә охујуруг: “Даһа лајигли одур ки, Аллаһ вә онун рәсулуну разы салаг...” (“Төвбә”, 62)
Мәҝәр шиә вә сүнни рәвајәтләриндә тәсдигләнмирми ки, Пејғәмбәр (с) һәјатда олдуғу вахтлар инсанлары өз Әһли-бејтинә (ә) мәһәббәтә чағырырды. Әҝәр Пејғәмбәр (с) Әһли-бејтин (ә) һагларыны өз һаггы, өз һагларыны илаһи һагг сајмышса, ајә вә рәвајәтләрин дә тәсдигләдији кими, Әһли-бејтин (ә) һаглары илаһи һагларла бир сәвијјәдә дајаныр. Бу сәбәбдән дә Әһли-бејтин (ә) һагларыны позмаг бөјүк әзабла сонуҹланыр.
İмам Мәһәммәд Багир (ә) Әһли-бејтин (ә) варлығыны илаһи немәтләрдән сајыр: “Биз Аллаһын өз бәндәләринә немәтләриндәник...” (“Бәсаируд-дәраҹат”, 62, баб 3, һәдис 10)
Аллаһ-тәала бир тәрәфдән өз рәһмәти илә Әһли-бејтә пејғәмбәрлик вә имамәт мәгамы вермиш, диҝәр тәрәфдән онлара итаәти бүтүн инсанлара ваҹиб бујурмушдур. (“Тәфсири-Сафи”, 2-461)
Гурани-кәримдә “шүкүр” сөзү “немәт” сөзү илә јанашы зикр олунур. Инсан немәт мүгабилиндә шүкүр етмәјә вәзифәлидир. Шүбһәсиз, Әһли-бејтин (ә) варлығына ҝөрә шүкүр етмәк онларын рәһбәрлијини гәбул едиб, ҝөстәришләринә табе олмагдыр. Һәтта бир тикә чөрәк мүгабилиндә инсанын шүкүр етмәмәси нанкорлугдур. Шејх Һүрр Амили “Вәсаилуш-шиә” китабында Шејх Сәдугун “Үјуни-әхбарур-Риза” китабындан белә бир рәвајәт нәгл едир: Имам Риза (ә) јахынларындан бириндән белә ешитди: “Аллаһ Әли (ә) илә вурушана ләнәт етсин.” Һәзрәт бу шәхсә бујурду: “Ләнәт охујанда төвбә гылыб ислаһ оланы нәзәрә ал.” Сонра имам әлавә етди: “Әлијә итаәтсизлик едиб, онун ҝөстәришләриндән бојун гачыран шәхс төвбә етмәсә, онун ҝүнаһы Әли (ә) илә вурушанын ҝүнаһындан да ағырдыр.” (“Үјуни-әхбарур-Риза”, 2-88, баб 22, һәдис 35)
