Мәһәррәм ајынын мүрагибәтләри – Үчүнҹү һиссә

Мәһәррәмин биринҹи ҝүнүнүн әмәлләри

İмам Рзадан (ә) рәвајәт олунмушдур ки, Рәсули-әкрәм (с) Мәһәррәм ајынын биринҹи ҝүнү ики рәкәт намаз гылырды. Сонра әлләрини галдырыб бу дуаны үч дәфә охујурду:

اللّٰهُمَّ أَنْتَ الْإِلٰهُ الْقَدِيمُ، وَهٰذِهِ سَنَةٌ جَدِيدَةٌ، فَأَسْأَلُكَ فِيهَا الْعِصْمَةَ مِنَ الشَّيْطانِ وَالْقُوَّةَ عَلَىٰ هٰذِهِ النَّفْسِ الْأَمَّارَةِ بِالسُّوءِ وَ الاشْتِغالَ بِما يُقَرِّبُنِى إِلَيْكَ يَا كَرِيمُ ، يَا ذَا الْجَلالِ وَالْإِكْرامِ، يَا عِمادَ مَنْ لا عِمادَ لَهُ ، يَا ذَخِيرَةَ مَنْ لا ذَخِيرَةَ لَهُ ، يَا حِرْزَ مَنْ لَاحِرْزَ لَهُ، يَا غِياثَ مَنْ لَاغِياثَ لَهُ، يَا سَنَدَ مَنْ لَاسَنَدَ لَهُ، يَا كَنْزَ مَنْ لَاكَنْزَ لَهُ، يَا حَسَنَ الْبَلاءِ ، يَا عَظِيمَ الرَّجاءِ، يَا عِزَّ الضُّعَفاءِ، يَا مُنْقِذَ الْغَرْقىٰ، يَا مُنْجِىَ الْهَلْكَىٰ، يَا مُنْعِمُ يَا مُجْمِلُ يَا مُفْضِلُ يَا مُحْسِنُ؛
أَنْتَ الَّذِى سَجَدَ لَكَ سَوادُ اللَّيْلِ ، وَنُورُ النَّهارِ، وَضَوْءُ الْقَمَرِ، وَشُعاعُ الشَّمْسِ، وَدَوِىُّ الْماءِ ، وَحَفِيفُ الشَّجَرِ، يَا اللّٰهُ لَاشَرِيكَ لَكَ. اللّٰهُمَّ اجْعَلْنا خَيْراً مِمَّا يَظُنُّونَ، وَاغْفِرْ لَنا مَا لَايَعْلَمُونَ، وَلَا تُؤاخِذْنا بِما يَقُولُونَ، حَسْبِىَ اللّٰهُ لَا إِلٰهَ إِلّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ، وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ، آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنا وَمَا يَذَّكَّرُ إِلّا أُولُوا الْأَلْبابِ، رَبَّنا لاتُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنا وَهَبْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ.

“Әллаһуммә әнтәл илаһул гәдиму вә һазиһи сәнәтун ҹәдидәһ. Фәәсәлукә фиһәл-исмәтә минәш-шәјтани вәл-гуввәтә әла һазиһин-нәфсил әммарәти бис-суи вәл-иштиғалә бима југәррибуни иләјкә (ја кәриму,) ја зәл-ҹәлали вәл-икрами, ја имадә мән ла имадә ләһу, ја зәхирәтә мән ла зәхирәтә ләһу, ја һирзә мән ла һирзә ләһу, ја ғијасә мән ла ғијасә ләһу, ја сәнәдә мән ла сәнәдә ләһу, ја кәнзә мән ла кәнзә ләһу, ја һәсәнәл-бәлаји, ја әзимәр-рәҹаи, ја иззәз-зуәфаи, ја мунгизәл-ғәрга, ја мунҹијәл-һәлака, ја муниму, ја муҹмилу, ја муфзилу, ја муһсин. Әнтәлләзи сәҹәдә ләкә сәвдаул-ләјли вә нурун-нәһари вә зәвул-гәмәри вә шуауш-шәмси вә дәвијјул-маи вә һәфифуш-шәҹәр. Ја Әллаһу ла шәрикә ләк. Әллаһуммәҹәлна хәјрән мимма јәзуннунә вәғфир ләна ма ла јәләмун. Вә ла туахизна бима јәгулун. Һәсбијәллаһу ла илаһә иллә һувә әләјһи тәвәккәлту вә һувә рәббул-әршил-әзим. Амәнна биһи куллун мин инди рәббина вә ма јәззәккәру илл улул-әлбаб. Рәббәна ла тузиғ гулубәна бәдә из һәдәјтәна вә һәб ләна мин ләдункә рәһмәтән иннәкә әнтәл-вәһһаб.”

Мүстәһәбдир ки, мүрагиб бәндә бүтүн Мәһәррәм ајыны оруҹ тутсун. Лакин еһтијат одур ки, Ашура ҝүнү оруҹ тутмасын. Бунунла белә, һәмин ҝүн ахшамүстүнә гәдәр јемәк-ичмәкдән чәкинсин вә ахшамүстү бир шеј јесин. Чүнки бу вахт Имам Һүсејн (ә) вә онун вәфалы сәһабәләри бу дәјәрсиз дүнјанын гәминдән хилас олдулар, сәадәтә вә Аллаһ-Тәала илә ҝөрүш олан арзуларына чатдылар. Бәлкә дә она ҝөрәдир ки, Ашура ҝүнү әср вахты Имам Һүсејн (ә) әзадарларынын гәм вә кәдәри азалыр. Чүнки Имам Һүсејн (ә) вә сәһабәләри һәмин саатларда һәгиги сәадәтә наил олдулар вә өз мәгсәдләринә чатдылар.

Рәјјан ибн Шәбиб дејир: “Мән Мәһәррәм ајынын биринҹи ҝүнү Имам Әли ибн Муса Рзанын (ә) јанына ҝетдим.

Һәзрәт бујурду: - Еј Шәбибин оғлу! Оруҹ тутмусан?
Дедим: - Хејр! Һәзрәт бујурду: - Бу ҝүн елә бир ҝүндүр ки, Зәкәријја пејғәмбәр Рәббинә дуа едәрәк деди: “Еј Рәббим! Өз тәрәфиндән мәнә пак өвлад әта ет ки, һәгигәтән, Сән дуаны ешидәнсән.”

Аллаһ-Тәала Зәкәријја пејғәмбәрин дуасыны гәбул етди. О, ибадәт меһрабында намаз гылыб, разү-нијазла мәшғул оларкән мәләкләр она мүраҹиәт едиб дедиләр: “Аллаһ сәни Јәһја (адлы бир өвлад) илә мүждәләјир.”
- Еј Шәбибин оғлу! Һәр һәр ким бу ҝүнү (Мәһәррәм ајынын биринҹи ҝүнү) оруҹ тутуб Аллаһдан истәк вә һаҹәтләрини диләсә, Аллаһ-Тәала Зәкәријјанын дуасыны гәбул етдији кими, онун да истәк вә һаҹәтләрини гәбул едәр.

Сонра Имам (ә) бујурду: - Мәһәррәм бир ајдыр ки, кечмишдә ҹаһиллик дөврүнүн инсанлары бу аја еһтирам едәрәк дөјүшү тәрк едир, һәтта ону һарам билирдиләр.

Амма бу үммәт бу ајын, еләҹә дә, өз Пејғәмбәринин (с) еһтирамыны сахламадылар. Бу ајда онун өвладыны гәтлә јетирдиләр, әһли-әјалыны вә гадынларыны әсир етдиләр, онларын хејмәләринә од вурдулар, малымызы гарәт етдиләр. Аллаһ онлары һеч заман бағышламасын!

- Еј Шәбибин оғлу! Әҝәр ағласан, Һүсејн ибн Әли ибн Әбу Талиб (ә) үчүн ағла. Онун башы гоч башы кими кәсилиб вә онунла бирликдә аиләсиндән он сәккиз кишини дә шәһид етдиләр. Бу өлдүрүләнләрин јер үзүндә бәнзәри јох иди. Онларын шәһадәтиндә једди ҝөј вә јер ағлады. Ашура ҝүнү дөрд мин мәләк о һәзрәтә көмәјә ҝәлдиләр, лакин артыг о һәзрәт шәһид олмушду. Она ҝөрә дә гәм-гүссәли вә пәришан һалда онун пак гәбринин әтрафына мәскунлашдылар ки, һәзрәт Гаим (әҹ) зүһур едәндә гијама галхсынлар. Онлар һәзрәт Мәһдинин (әҹ) көмәкчиләриндән олаҹаг вә шүарлары “Ја ләсаратәл-Һүсејн”дир.

- Еј Шәбибин оғлу! Атам мәнә өз атасындан вә о да бабасындан һәдис нәгл етди ки, ҹәддим Һүсејн (ә) шәһид олдугда ҝөјдән ган вә гырмызы торпаг јағды.
- Еј Шәбибин оғлу! Әҝәр Һүсејн (ә) үчүн ҝөз јашын јанагларына ахан гәдәр ағласан, Аллаһ кичик вә бөјүк, аз вә чох бүтүн ҝүнаһларыны бағышлајаҹаг.
- Еј Шәбибин оғлу! Әҝәр Аллаһла ҝүнаһын олмадығы һалда ҝөрүшмәк истәјирсәнсә, Һүсејни (ә) зијарәт ет.
- Еј Шәбибин оғлу! Әҝәр ҹәннәтдә тикилмиш отагларда Аллаһын Рәсулу (с) вә онун аиләси илә бирликдә олмаг истәјирсәнсә, Һүсејнин (ә) гатилләринә ләнәт оху.
- Еј Шәбибин оғлу! Әҝәр Ашура ҝүнүнүн шәһидләринин савабына наил олмаг истәјирсәнсә, һәр вахт Имам Һүсејни (ә) хатырласан де: “Еј каш, мән дә сизинлә бирликдә олајдым вә сизин наил олдуғунуз бөјүк фејзә чатајдым.”

- Еј Шәбибин оғлу! Әҝәр биз Әһли-бејт илә бирликдә ҹәннәтин јүксәк дәрәҹәләриндә олмаг истәјирсәнсә, бизим гәмли ҝүнләримиздә гәмли ол, шад ҝүнләримиздә шад ол вә һәмишә бизим вилајәтимизи гәбул ет. Чүнки әҝәр бир шәхс бир дашы да севсә, Аллаһ-Тәала гијамәт ҝүнү ону һәмин дашла мәшһур едәҹәк. (“Ујуну Әхбарур-Риза (ә)”, ҹ. 1, сәһ.399; “Әмали”, Шејх Сәдуг, сәһ.190.)

Мирзә Ҹавад Аға Мәлики Тәбризи, “Әл-Мурагибат” китабынын тәрҹүмәси, сәһ. 40-41.

2168 дәфә бахылыб

Шәрһләрә бах вә Шәрһ јаз